ΒΙΝΤΕΟ 1 - ΒΙΝΤΕΟ 2 - ΒΙΝΤΕΟ 3
Στα 10 χρόνια από το θάνατο του Θανάση Σκορδαλού
Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ευαγγέλου Κοπανάκη Εφημερίου Σπηλίου
Θανάσης Σκορδαλός. Ο Μπετόβεν της Κρητικής Μουσικής. Θανάσης Σκορδαλός. Η εναρμόνιος λύρα. Θανάσης Σκορδαλός. Ο Πρωτομάστορας της δημιουργίας. Θανάσης Σκορδαλός. Το μουσικό φαινόμενο. Θανάσης Σκορδαλός. Η Ενσάρκωση της αρμονίας. Θανάσης Σκορδαλός. Η προσωποποίηση του απόλυτου ρυθμού. Θανάσης Σκορδαλός. Ο αξεπέραστος Κρητικός λυράρης. Θανάσης Σκορδαλός. Ο γνωστός Κρητικός οργανοπαίχτης στα 4 σημεία του παγκόσμιου ορίζοντα. Θανάσης Σκορδαλός. Η αστείρευτη μουσική πηγή. Θανάσης Σκορδαλός. Ο σωστός και θερμός υπηρέτης της Κρητικής μουσικής παράδοσης. Θανάσης Σκορδαλός. Ο θεμελιωτής και ιδρυτής μιας ιδιαίτερης, μιας τεράστιας, μιας μοναδικής μουσικής Σχολής.
Μερικοί μόνο χαρακτηρισμοί, απ’ όσους ακόμη θα μπορούσε κάποιος φιλόμουσος, ένας λάτρης της καλής μουσικής και μάλιστα της παραδοσιακής Κρητικής μουσικής να προσδώσει στον Θανάση Σκορδαλό.
Ο Θεός, φαίνεται, έδωσε απλόχερα, χωρίς να βάλει όριο παροχών, χωρίς να τσιγκουνευτεί, όλα τα μουσικά προτερήματα και τις μουσικές αρετές στο Θανάση Σκορδαλό. Ο Θανάσης Σκορδαλός, γέννημα και θρέμμα αυτού του πανέμορφου, του προικισμένου με τόσες φυσικές ομορφιές τόπου, παιδί του Γιάννη και της Γαρυφαλλιάς Σκορδαλού, από τη γέννησή του το 1920, έφερε τη σφραγίδα της δωρεάς. Τα κύτταρά του εξ αρχής ήταν πλημμυρισμένα από μουσική, μουσικότητα και ρυθμό. Ταυτόχρονα είχαν, όπως αποδεικνύεται από τη μετέπειτα μουσική πορεία, την ικανότητα να κατακρατούν, σαν απορροφητικό σφουγγάρι, κάθε ήχο, να τον επεξεργάζονται και να τον επαναπροσφέρουν. Το θρόισμα του ανέμου στα πλούσια πλατανόφυλλα, το μουρμουρητό του άφθονου, του καθάριου, του δροσερού νερού κατά τη ροή του προς τα ποτάμια και τα λυγάτα των αλευρόμυλων, η αναταραχή του αέρα από το πέταγμα της σκάρας και του γερακιού, η ασύλληπτη για τους πολλούς σύγκρουση που έχουν συνεχώς τα σύννεφα με το Βορίζη και την κορφή του Αγριμοπήγαδου, το βέλασμα των προβάτων στην πλαγιάδα και οι ποικίλοι ήχοι από τα κουδούνια τους, οι ξέφρενοι λαρυγγισμοί των αηδονιών και των ζυγαρδελιών, οι φωνές των βατράχων και της κουκουβάγιας κατά το δειλινό, το κελαρυστό τραγούδι της «πλουμισμένης πέρδικας» και του κορυδαλλού κατά το αχνόφωτο της αυγής, το λάλημα του πετεινού πάνω στο φράχτη της αυλής, οι φωνές κάθε ζώου, οι ήχοι της καμπάνας του Αγίου Θεοδώρου και της Πανωχωριανής Παναγίας, τα πρώτα ακουστικά ερεθίσματα εκκλησιαστικής μουσικής που δέχεται από τη στεντόρεια φωνή του Θοδωρή του Βλαχάκη, μα και οι αναπνοές και οι κάθε είδους ομιλίες των Σπηλιανών, αποτελούσαν πηγή έμπνευσης και πρωτογενή μουσικά στοιχεία για τον ταλαντούχο Θανάση. Αν σ’ αυτά προσθέσομε τα ακούσματα από προγενεστέρους απ’ αυτόν Κρητικούς οργανοπαίχτες, (δε λέω, όπως σήμερα κατά κόρον ακούγεται και επαναλαμβάνεται Κρητικούς καλλιτέχνες, γιατί δυστυχώς στις μέρες μας οι λέξεις έχασαν το πραγματικό τους νόημα), οργανοπαίχτες Σπηλιανούς και μη, όπως ο γέρο-Κοντύλης, ο αξέχαστος μπάρμπα-Στεφανής, ο ανεπανάληπτος Μαρκογιώργης, ο μοναδικός Καλογρίδης, ο προικισμένος Καρεκλάς, ο μελωδικός Ροδινός, ο ευρηματικός Χαρίλαος, ο ξεχωριστός Λαγός, το χρυσό λαρύγγι ο Μπαξεβάνης, το φανταστικό μπουλγαρί ο Φουσταλιέρης και άλλοι, έχομε περίπου τις πηγές έμπνευσης και το πλαίσιο της μουσικής μαγιάς για το μουσικό ζυμωτό του Θανάση Σκορδαλού. Όλα αυτά αποθηκεύονται στους μουσικούς του ταμιευτήρες, αναμειγνύονται, ζυμώνονται, δουλεύονται, επεξεργάζονται, ταξινομούνται και επιστρέφουν ως καινούργιοι, θελκτικοί, ευχάριστοι ήχοι, που βγαίνουν από τις χορδές της λύρας του, με την παρέμβαση των θαυματουργών χεριών του, σα σταγόνες δροσιάς, σαν μάννα εξ ουρανού, σαν απόσταγμα από μυρωδάτα ροδοπέταλα.
Ο Θανάσης Σκορδαλός ζει για να παράγει ποιοτική Κρητική μουσική και παίρνει ζωή από την Κρητική μουσική. Είναι ένα δίδυμο μοναδικό, αδιάσπαστο, αλληλοσυμπληρούμενο, αλληλοτροφοδοτούμενο. Σκορδαλός σημαίνει Κρητική μουσική και Κρητική μουσική σημαίνει Σκορδαλός. Οι δημιουργίες του επενδύονται και σερβίρονται με στίχους (μαντινάδες) άφθαστης τελειότητας και κάλλους, στίχους συνήθως δικούς του, επίκαιρους και δεμένους αρμονικά με την αντίστοιχη μουσική, τραγουδισμένοι δε με μια μοναδική, απαράμμιλη τεχνική τελειότητα, που λίγοι, ελάχιστοι τραγουδιστές έχουν την ικανότητα να επιτύχουν, παρ’ ότι δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι, τα φωνητικά του προσόντα, ήταν εφάμιλλα των μουσικών και στιχουργικών.
Ο μεγάλος Θανάσης, ο προικισμένος Θανάσης, ο χαρισματικός Θανάσης, συναγωνίσθηκε μεγάλες μουσικές φυσιογνωμίες, τις έφθασε, τις ξεπέρασε, έγραψε τη δική του ιστορία, έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στην Κρητική Μουσική, ίδρυσε τη δική του Σχολή, άφησε τη δική του εποχή. Ξεκίνησε σαν ένας και κατέληξε ο Ένας. Αυτή η διαπίστωση δε μειώνει κανένα προγενέστερό του, σύγχρονό του ή μεταγενέστερό του υπηρέτη και μύστη της μουσικής μας παραδόσεως. Υπήρξαν, υπάρχουν, ευχόμαστε και ελπίζομε να υπάρξουν πολλοί, καλοί και άξιοι. Καθένας έχει κάνει ή θα κάνει τη δική του συνεισφορά, έχει βάλει ή θα βάλει το δικό του το λιθαράκι σ’ ότι λέμε, σ’ ότι εννοούμε, σ’ ότι περικλείεται στη φράση Κρητική Μουσική Παράδοση.
Μα τούτος ο άνθρωπος, δεν έβαλε λιθαράκια. Δεν υπήρξε απλά νεροκουβαλητής στο μύλο της παράδοσης, δε βοήθησε, δε συνέβαλε απλά στο στήσιμο αυτού του οικοδομήματος, δεν υπήρξε και δε θα μπορούσε να ήταν ένας από τους πολλούς, τους καλούς έστω. Υπήρξε ο ένας, ήταν ο «ακρογωνιαίος λίθος», η καντονάδα του οικοδομήματος, ένα οικοδόμημα σε γνήσια παραδοσιακή μορφή, χωρίς αλλοιώσεις, χωρίς περιττά στοιχεία, με γνωστά πρωτογενή μουσικά υλικά και δουλεμένα με τέτοιο τρόπο, με τόση αξιοσύνη, με τόση φαντασία, με τέτοια μαεστρία και μουσική σοφία, ώστε να δίδουν ένα αποτέλεσμα τόσο τέλειο, όσο και νέο. Τόσο παραδοσιακό όσο και σύγχρονο. Τόσο τεχνικό όσο και ευχάριστο. Τόσο αρμονικό όσο και ρυθμικό.
Όσοι γνωρίζουν από χορό, ξέρουν ότι χορός χωρίς απόλυτο ρυθμό δε γίνεται. Και τούτος ο άνθρωπος είχε το ρυθμό μέσα του. Μεγάλοι μύστες του χορού, όπως ο αητός της Κρήτης Σταμάτης Παπαδάκης, ο Βαβουρόκωστας, ο Μπιρλίρης ο Μύρων, ο Βλαχάκης ο Κωστής, ο Ρήγας ο Γιάννης και πολλοί άλλοι, γνώριζαν και έλεγαν πως σε καμμιά περίπτωση δε μπορούσε να ξεφύγει ο χορευτής από το ρυθμό του Θανάση. Και αν ακόμη από απροσεξία ή από άγνοια κάποιος χορευτής έχανε το ρυθμό, ο Θανάσης αστραπιαία προσάρμοζε το ρυθμό της μουσικής του στα πόδια του χορευτή, ώστε να μην υπάρξει κενό, να μη φανεί χορευτικό ολίσθημα. Όπως σ’ όλους τους καλλιτέχνες, σ’ όλους τους «ποιητές» με γενικότερη έννοια, σ’ όλους τους δημιουργούς, ο έρωτας ήταν πάντα η κινητήρια δύναμη της δημιουργικής μουσικής μηχανής, η οποία άκουγε στο όνομα Θανάσης Σκορδαλός. Γι’ αυτό και οι μουσικές του δημιουργίες, πάρα-πάρα πολλές, πολύμορφες, τέλειες, απολαυστικές, ανεπανάληπτες, αξεπέραστες, αθάνατες, αιώνιες. Αλλά γι’ αυτές θα ασχοληθεί, πρέπει να ασχοληθεί κάποιος περισσότερο ειδικός από μένα.
Ο Θανάσης δεν προετοιμάζεται για να συνθέσει. Έχει εμπνεύσεις ξαφνικές, στιγμιαίες. Έτσι μπροστά «σ’ ένα ψηλό βαθύ γκρεμό», όπως μπροστά στο Βορίζη, «όνειρα πλέκει μυστικά», όσο κι αν είναι δύσκολο να το πιστέψει κάποιος, αφού «μόνο εκείνος π’ αγαπά, μπορεί να το πιστέψει», πως «πολλές καρδιές χαρίζονται εκεί που δεν αξίζει», γι’ αυτό «βλέπει του κόσμου τση χαρές με μάτια δακρυσμένα» κι άλλοτε «τ’ αρέσει στην ακρογιαλιά να κάθεται να κλαίει» και ‘κείνη την ώρα «κόσμο δεν θέλει να θωρούν τα μάτια τα δικά του» κι ας λένε πως «έχει παράξενη καρδιά, που κανενός δε μοιάζει».
Από τούτη τη θέση, αυτή την ώρα, τιμούμε το Θανάση Σκορδαλό για όσα στη μουσική μας παράδοση πρόσφερε, για τους μουσικούς δρόμους που άνοιξε, για όσα μας κληροδότησε, για όσα, και είναι πολλά, θα συνοδεύουν εμάς και τις μέλλουσες γενιές του ηρωικού νησιού μας κατά τις εκδηλώσεις χαράς και διασκέδασης. Έφυγε από κοντά μας κατά τη γήινη ύπαρξή του, αλλά μένει και θα παραμένει για πάντα τόσο στ’ αυτιά μας, με τη μοναδική μουσική προσφορά του, όσο και στη μουσική μας. Θανάση: «Ήρθε καιρός να σου το πω, πως είσαι στην καρδιά μου…» και «μη με ρωτάς αν σ’ αγαπώ…», γιατί «όση χαρά ‘χουν τα πουλιά όντε θα ξημερώνει…», αφού «κι ο Θεός που σ’ έπλασε κι Εκείνος σε θαυμάζει». «Μάγισσας τέχνη έμαθες και με κρατάς κοντά σου…», μέχρι να ζω και ν’ αναπνέω, αφού «ένα κορμί χρωστώ στη γη και πρέπει να το δώσω…», κι εκεί που βρίσκεσαι τώρα 10 χρόνια, όπως είχες πει αποχαιρετώντας τον άλλο μεγάλο τον Κώστα το Μουντάκη, «στον άλλο κόσμο που βρίσκεσαι ετοίμαζε το χώμα, για να δεχτεί με τον καιρό και το δικό μου σώμα». Και πάλι σ’ ευχαριστούμε, μεγάλε, αθάνατε Θανάση Σκορδαλέ.
Τελειώνοντας, αφού σας ζητήσω συγνώμη που σας κούρασα, αν σας κούρασα, με όσα είπα, θέλω να κλείσω με το εξής: Πριν λίγα χρόνια, σε μια τιμητική εκδήλωση στο θέατρο Ερωφίλη στο Ρέθυμνο για ένα νέο συνθέτη και μουσικό, απροειδοποίητα με κάλεσαν να πω δυο λόγια σχετικά με την εκδήλωση και τον τιμώμενο.
Αιφνιδιάστηκα, μα ευτυχώς δεν τα έχασα. Απάντησα θέτοντας στο στόμα των ακροατών ένα ρητορικό ερώτημα. Δηλαδή τι δουλειά, ποια σχέση μπορεί να έχει ένας παπάς με την κοσμική μουσική. Το ίδιο ερώτημα, το ίδιο ρητορικά, ξαναθέτω και τώρα στο δικό σας στόμα για να απαντήσω. Πρώτον η Εκκλησία, άρα και οι υπηρέτες της Εκκλησίας, δεν είναι κάτι εξώκοσμο, κάτι περιθωριακό. Είναι αυτή η ίδια η ζωή του ανθρώπου, ο οποίος δέχεται την ύπαρξη του Θεού και την Πρόνοιά Του για τον κόσμο.
Στον κόσμο ενυπάρχει το καλό και το κακό. Και εμείς καλούμαστε, με τη βοήθεια του Θεού και με όσα Εκείνος προίκισε τον καθένα μας να πολεμήσομε το κακό και να αναδείξομε το καλό. Στον αγώνα αυτό καθένας μετέχει από το μετερίζι του με τα δικά του εφόδια. Εγώ που σας μιλώ με το πετραχήλι μου, άλλος με το σφυρί, άλλο με το αλέτρι, άλλος με το μολύβι κλπ.
Ο Θανάσης ο Σκορδαλός κλήθηκε και προορίστηκε να υπηρετήσει τούτο το σκοπό με τη λύρα του και την άφθαστη δεξιότητά του στη σύνθεση και την εκτέλεση Κρητικής μουσικής. Πίσω λοιπόν και πάνω απ’ όλα ο χορηγός και πηγή κάθε καλού, κάθε αρετής ο Χριστός, κι εμείς όλοι υπηρέτες του και εργάτες στην επίτευξη κάθε καλού για τον άνθρωπο. Εκείνον εμπιστεύθηκε εξ αρχής, αλλά κυρίως κατά τα τελευταία του χρόνια ο Θανάσης. Στα χέρια Εκείνου, πριν από 10 χρόνια αναπαύθηκε. Εκείνος θα τον κρίνει και θα τον ανταμείψει κατά την κρίση Του.
Συνέντευξη του Θανάση Σκορδαλού στο δημοσιογράφο Ντίνο Κωσταντόπουλο, το 1992.
Ο Θανάσης Σκορδαλός γεννήθηκε στο Σπήλι το 1920. Ήταν η Θεία Φώτιση αυτή, που από μικρό παιδί τον έφερε στην εκκλησία, να βοηθάει τον παπά και σε ηλικία μόλις επτά χρονών, βρίσκουμε το μικρό Θανάση στο ψαλτήρι. Μέσα σε πέντε χρόνια, είχε μάθει όλη την οκταηχία, χωρίς καν ακόμα να ξέρει μουσική.
«Σαν παιδί, συνάμα με τα εκκλησιαστικά, μου άρεσε πάρα πολύ η λύρα και το λαούτο. Εκείνα τα χρόνια εγώ δεν ήταν τόσο πολύ διαδεδομένο το λαούτο, όσο το μαντολίνο και το όργανο που έπαιζε ο Φουσταλιέρης στο Ρέθυμνο, η μαντόλα. Τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια εγώ σαν παιδί είχα βοήθεια από το μαντολίνο πρώτα. Σαν παιδί λοιπόν, εκρατούσα δύο ξύλα. Το ένα το έβαζα στο αριστερό μου πόδι, σα λύρα και το άλλο στο χέρι σα δοξάρι και τραγουδούσα! Ήταν ένα δείγμα, ότι έπρεπε να πιάσω λύρα στα χέρια μου, όπως έλεγαν διάφοροι στο χωριο.
Ο Θανάσης Σκορδαλός γεννήθηκε στο Σπήλι το 1920. Ήταν η Θεία Φώτιση αυτή, που από μικρό παιδί τον έφερε στην εκκλησία, να βοηθάει τον παπά και σε ηλικία μόλις επτά χρονών, βρίσκουμε το μικρό Θανάση στο ψαλτήρι. Μέσα σε πέντε χρόνια, είχε μάθει όλη την οκταηχία, χωρίς καν ακόμα να ξέρει μουσική.
Θέτω στη διάθεσή σας, τη συνέντευξη του Θανάση Σκορδαλού στο δημοσιογράφο Ντίνο Κωσταντόπουλο, το 1992. «Σαν παιδί, συνάμα με τα εκκλησιαστικά, μου άρεσε πάρα πολύ η λύρα και το λαούτο. Εκείνα τα χρόνια εγώ δεν ήταν τόσο πολύ διαδεδομένο το λαούτο, όσο το μαντολίνο και το όργανο που έπαιζε ο Φουσταλιέρης στο Ρέθυμνο, η μαντόλα. Τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια εγώ σαν παιδί είχα βοήθεια από το μαντολίνο πρώτα. Σαν παιδί λοιπόν, εκρατούσα δύο ξύλα. Το ένα το έβαζα στο αριστερό μου πόδι, σα λύρα και το άλλο στο χέρι σα δοξάρι και τραγουδούσα! Ήταν ένα δείγμα, ότι έπρεπε να πιάσω λύρα στα χέρια μου, όπως έλεγαν διάφοροι στο χωριο.
Σε ηλικία 9 ετών, αγόρασα μια λύρα. 18 δραχμές. Και ευγνωμονούσα τον άνθρωπο που μου έδωσε τη λύρα. Του έκαμα πολλές ευχαριστίες. Άρχισα λοιπόν, χωρίς να μου δείξει κανένας, να παίζω κομμάτια απ’ αυτά που άκουγα σαν παιδί. Σιγά-σιγά, αναπτύχθηκε το ταλέντο. Σε ηλικία 11 ετών., ήρθε ο Αντρέας Ροδινός στο χωριό μου. Είχε συμπάθεια στο Σπήλι και γι’ αυτό ερχότανε εύκολα, κάθε φορά που τον φωνάζανε. Όταν τον προωτοάκουσα, ενώ είχαμε κι άλλους οργανοπαίχτες στο χωριό μου, μου ‘κανε τρομερή εντύπωση. Όταν τον άκουγα, η ραχοκοκαλιά μου έσταζε νερό. Δημιουργούσα σκέψεις μέσα μου, αν μπορούσα μια μέρα των ημερών να κατορθώσω να παίξω κι εγώ λύρα στο ήμισυ αυτού του ανθρώπου, που λέγεται Ανδρέας Ροδινός.
Ένα βράδυ, του Αγίου Στυλιανού αξέχαστα, ξανάρθε ο Ροδινός στο χωριό. Τον είχε καλέσει στη γιορτή του ένας δικηγόρος, ο Στυλιανός Καλογρίδης. Οι Σπηλιανοί, χωρίς να ξέρω εγώ τίποτα, είπαν στον Αντρέα, όταν του ταιριάσει και είναι καλά, “Φώναξε στο Σκορδαλάκι, να παίξει λίγη λύρα, να μας πεις και τη γνώμη σου.” Πράγματι έγινε αυτό!
Εγώ ήμουν στο τελευταίο σκαλί σε μία σκάλα και έβαλα το χέρι μου για να σηκώσω την μπουκαπόρτα που λέμε, να φύγω. Μ’ έπιασε τρεμούλα, αλλά ο Θεός ξέρει τι είχανε βάλει από πάνω και δεν άνοιγε η πόρτα! Έτσι, υποχρεωτικώς με το χειροκρότημα, ο Θεός ξέρει πώς, εκατέβηκα τη σκάλα. Πήγα κοντά στον Μπαξεβάνη που έπαιζε με τον Ροδινό. Σηκώθηκε ο Αντρέας επάνω, μου έδωσε τη λύρα και μου είπε: “Θανάση, θέλω να με ξεκουράσεις λίγο, γιατί κουράστηκα.”
Η σκέψη του βέβαια ήταν άλλη. Εν πάση περιπτώσει, έπιασα τη λύρα. Ο Μπαξεβάνης άρχισε τον πρώτο χανιώτικο συρτό, για να τον ακολουθήσω εγώ! Τον ακολούθησα παρά το τρακ που είχα. Ο Αντρέας δεν ήταν κοντά μου. Επήγε πίσω από την πόρτα για να μην τον βλέπω και παθαίνω μεγαλύτερο τρακ. Με άκουσε που έπαιξα κάμποσα γυρίσματα, δεν άντεξε, ήρθε, μου πιάνει το δεξί χέρι, με αγκαλιάζει, με φιλεί και λέει: “ΣΠΗΛΙΑΝΟΙ, ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΜΟΥ!” Σα να ήξερε ο καημένος, ότι στα 23 του χρόνια θα φύγει. Τα χρόνια περνούσαν σιγά-σιγά. Οι Σπηλιανοί αντιλήφθηκαν το ταλέντο μου, με αγκάλιασαν και με βοήθησαν πάρα πολύ. Ο πατέρας μου ήταν πολύ μερακλής άνθρωπος. Ήταν καλός μαντιναδολόγος και καλός χορευτής και το είχε καμάρι. Με βοήθησε πολύ η ψαλτική. Οι ήχοι της εκκλησίας που εγώ αγάπησα, έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην καλλιτεχνική μου καριέρα. Θα σας πω ένα περιστατικό με τον μουσικολόγο Περιστέρη.
Μου είπε κάποτε:
- Ποιο ωδείο έχεις βγάλε Σκορδαλέ;
- Του Σπηλίου. Του είπα.
- Ποιο είναι αυτό; Με ρώτησε.
- Το χωριό μου.
- Μα έχει το χωριό σου ωδείο;
- Δεν έχει ωδείο, αλλά έχει τη φύση.
- Εδώ όμως κάτι συμβαίνει, μου λέει. Μήπως έχεις κανένα συγγενή ψάλτη;
- Εγώ ο ίδιος ψάλω, του λέω.
- Αυτό είναι, το βρήκα! Μου λέει. Έχεις κ. Σκορδαλέ τοποθετήσεις στο παίξιμό σου, της βυζαντινής μουσικής και μου κάνει μεγάλη εντύπωση, όταν μου λες ότι δεν έχεις ιδέα από μουσική.
- Δεν έχω κ. Περιστέρη, του λέω. Ούτε κατά διάνοια δεν ξέρω τι θα που οι νότες κτλ.
Του φάνηκε περίεργο και μου λέει:
- Τότε είναι ένα σωστό ταλέντο που σου έδωσε η φύση και ο Θεός πρώτα!»
[Από τη συνέντευξη-αφήγηση στον Ντίνο Κωνσταντόπουλο 1992]
Όλη η δημιουργική ίσως παρουσία του Σκορδαλού, φαίνεται περιληπτικά στην παρακάτω μαντινάδα:
«Εννιά χρονώ σαν ήμουνα πρωτόπιασα τη λύρα
με πίστη την αγάπησα κι απόφαση το πήρα.
Λύρα να μάθω ήθελα, την Κρήτη να γλεντίζω
και σαν τηνε πρωτόπιασα, άρχισα να ελπίζω».
Σύμφωνα με στοιχεία από το Κρητικό Μουσικό Εργαστήρι, ο Θανάσης Σκορδαλός στη δισκογραφία πρωτοεμφανίστηκε το 1946, με το περίφημο «Σπηλιανό Συρτό» και με συνεργάτη του το μεγάλο λαουτιέρη Γιάννη Μαρκογιαννάκη (Μαρκογιάννη).
Ο Μαρκογιάννης συνόδευε τον Σκορδαλό από το 1938, μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ’60. Κατά την περίοδο 1947-54, ο Σκορδαλός συνεργάστηκε με τον μεγάλο Μπαξεβάνη στην ηχογράφηση τριών δίσκων 78 στροφών, που περιείχαν σπουδαία τραγούδια, όπως το «Ξεροστεριανό νερό», και «Στων αματιών σου τη φωτιά». Ο Σκορδαλός συνεργάστηκε με το Νίκο Μανιαδάκη (Μανιά), και με τους λαγουτιέρηδες Γιώργο Μετζάκη, Σταμάτη Μαυροδημητράκη, Πέτρο Καρμπαδάνη και άλλους.
Το 1947, άκουσε στον Σκορδαλό ο τότε πρόεδρος του κόμματος των Φιλελευθέρων Σοφοκλής Βενιζέλος και ενθουσιάστηκε τόσο πολύ, που τον διόρισε υπάλληλο στην Υπηρεσία Ασφαλείας της Τραπέζης της Ελλάδος. Ο Σκορδαλός υπηρέτησε για 60 (!) χρόνια την κρητική μουσική. Πραγματοποίησε δεκάδες εμφανίσεις στους Κρήτες της διασποράς σε Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία, Καναδά και Αφρική. Ο συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος είπε για τον Σκορδαλό! «Ήμουνα 11 χρονώ το 1952, όταν πρωτοάκουσα το Θανάση Σκορδαλό και νόμιζα ότι ένας αρχάγγελος κατέβηκε στην Κρήτη και τραγουδούσε με τη λύρα του για να χορέψουν οι έφηβοι και τα ωραία κορίτσια της Μεγαλονήσου. Πέρασε η 10ετία του 1950 ταραγμένη ως μεταπολεμική και πάνω στις αρχές του ’60, ο Θανάσης Σκορδαλός και ο Κώστας Μουντάκης, άνοιξαν τις πόρτες της αγαλλίασης, της υπέρμετρης συγκίνησης, της ευφωνίας και της ξέφρενης ρυθμικής ανάτασης, με τα μελωδήματα, τους σκοπούς και τα ριζίτικα, τις μαντινάδες, τους χορούς και τα γυρίσματα που μαγεύουν μέχρι σήμερα ντόπιους και ξένους… Ο Σκορδαλός πλούτισε την κριτική παραδοσιακή μας μουσική, με σπάνια δώρα που θα κρατάνε χρόνια πολλά.»
Ο Θανάσης Σκορδαλός, ο άνθρωπος που πρόσφερε τόσα πολλά στην κρητική μουσική και τιμήθηκε από πάρα πολλούς πολιτιστικούς και λαογραφικούς φορείς ελληνικούς και ξένους, έφυγε από τη ζωή στις 23 Απριλίου 1998. Ο Χ. Παπαδάκης, για το θάνατο του Σκορδαλού, έγραψε την παρακάτω μαντινάδα:
«Στο θάνατό σου βρόντηξε και σείστηκε η Κρήτη
Δάκρυα τα χιόνια γίνανε του γέρο Ψηλορείτη.»